Wat een rollercoaster en wat bijzonder om op mijn 43e (bijna 44!) nog een prachtig nieuw meisje te mogen verwelkomen.
De komst van Foss in 2020 was al heel bijzonder, enorm gehoopt en gewenst, niet meer verwacht. Ik had restklachten na de behandeling voor de ziekte van Graves ( een te snel werkende schildklier) en was aan het overleven om mijn huisartsenpraktijk draaiende te houden. Voor 3 dagen werken van min 10-12 uur uitgezonderd diensten moest alles wijken en had ik de overige dagen van de week nodig om te herstellen en op te laden voor de volgende werkdag.
Mijn man was toen al mijn praktijkmanager, ontzorgde me waar hij kon en mijn praktijk was zo ingericht dat het mij zo min mogelijk energie kostte en ik me volledig op de patiëntenzorg kon richten.
Sep 2019 startte ik de opleiding Integrative Medicine aan de Academy for Integrative Medicine, een opleiding speciaal voor oa artsen om me te verdiepen in integrale en complementaire geneeskunde. Een opleiding terwijl ik al nauwelijks overeind bleef, zou je kunnen denken, moet je dat wel doen? Het voelde als een soort noodzaak. Ik moest een plan B hebben. Ik wist dat ik niet veel langer zo door kon gaan als praktijkeigenaar en een plan B had ik niet.
Vanaf de start van de opleiding voelde ik dat ik 'thuis' was gekomen. Een warm bad van collega's die tegen dezelfde strubbelingen aanliepen als ik: het onvermogen en de weinige tijd om met patiënten tot de kern en de oorzaak van hun klachten te komen, laat staan daarin iets voor hen te kunnen betekenen.
Met elk les-weekend waarin de vrijdag in teken stond van zelfzorg middels allerlei verschillende technieken en de zaterdag meer in het teken stond van nieuwe theorie, groeide het gevoel dat ik mijn werk als praktijkhouder en regulier huisarts niet meer kon doen.
Een van de laatste dagen van 2019 nam ik de beslissing, ik zou op zoek naar een opvolger voor de praktijk. Heel spannend, want het was een periode in huisartsenland waarin de waarnemers nauwelijks nog bereid waren om een praktijk over te nemen, laat staat een solo praktijk. Zou het dus lukken om iemand te vinden?
Mijn man en ik probeerden in die periode al langer een kindje te verwelkomen, zonder resultaat. We waren inmiddels bij de fertiliteit kliniek beland en daar werd ons als enige optie ICSI aangeraden. Een methode waarin het laboratorium een door de laborant uitgekozen spermacel ingebracht zou worden bij mijn eicel om te proberen een bevruchting tot stand te brengen. Tijdens onze afspraken daar schreeuwde elke vezel van mijn lijf: Nee. Ondanks mijn enorme kinderwens, voelde ik, dat als moeder natuur besloot dat wij niet natuurlijk zwanger konden worden, dat ik dat dan op de een of andere manier zou moeten gaan accepteren. Op deze kunstmatige manier voelde het voor mij niet goed, bijzonder, want ik ben altijd heel dankbaar geweest dat deze methoden bestaan. Mijn gevoel hierin was zo sterk, dat ik het niet kon negeren. Na dit schoorvoetend aan mijn man opgebiecht te hebben, was hij meteen heel resoluut. Als ik dit zo voelde, zouden we het niet gaan proberen, want dan was de kans op slagen veel te klein. Verdriet en opluchting kleurden die periode.
Maar toen...
Jan 2020 hield ik een positieve zwangerschapstest in mijn hand. De eerste cyclus nadat ik besloten had om een opvolger voor mijn praktijk te zoeken, was ik spontaan, op een natuurlijke manier zwanger.
Voor mij was dat een teken dat ik op de goede weg was, dat de stress en het enorme verantwoordelijkheidsgevoel een zwangerschap tot dan toe niet mogelijk gemaakt hadden.
Ik vond een opvolger, slaagde voor het eerste jaar van de opleiding en op de dag dat ik met zwangerschapsverlof ging, heb ik mijn praktijk over gedragen.
Hoog zwanger startte ik met het tweede jaar van de opleiding. Oktober 2020 werd onze zoon Foss geboren na een helse bevalling van 33 uur.
Door de langdurige bevalling had ik complicaties waardoor mijn verlof wat langer was, maar voorzichtig startte ik in het voorjaar met Dokterdete mijn integrale huisartsenpraktijk. In juni slaagde ik voor de opleiding en kon ik mijn praktijk steeds meer vorm geven.
In 2022 werd ik opnieuw spontaan, op een natuurlijke manier zwanger. Wat waren we blij: een broertje of zusje voor Foss.
Direct knaagde er iets bij mij. Ik was zoveel zenuwachtiger en onrustiger voor de controles en de onderzoeken dan bij Foss, oncontroleerbaar zenuwachtig. Dat bleek helaas niet voor niets, ik bleek zwanger van een meisje met het syndroom van Down waarbij er al forse lichamelijke afwijkigen te zien waren.
Onze wereld stortte in, wat moesten we nu doen?
We hebben na ons goed geïnformeerd te hebben en nog beter te voelen de hartverscheurende beslissing genomen om de zwangerschap te beëindigen. Een beslissing die je nooit hoopt te hoeven maken, die nooit 'goed' zal voelen. Wie zijn wij om te bepalen of dit zo gewenste meisje geboren mag worden of niet.. De grootsheid van deze keuze was enorm. Het feit dat dit kindje als ze de zwangerschap zou overleven een hele slechte kwaliteit van leven zou hebben stond voorop.
Op een ochtend werd ik wakker en alles in mij voelde: we gaan deze zwangerschap niet doorzetten, we moeten kiezen voor afbreken. Waar ik vol twijfel was gaan slapen, werd ik volledig doordrongen van deze overtuiging wakker.
Het ging snel, alles werd in gang gezet en 31 aug 2022 is ons kleine meisje Fay stil geboren, stil, omdat ze bij 14 weken al overleed tijdens de opgewekte bevalling.
Het was heel duidelijk dat het geen gezond kindje was, haar handjes en voetjes waren prachtig. We hebben gelukkig foto's laten maken van haar, die ons nog heel dierbaar zijn.
Aansluitend op deze bevalling, bleek een stukje placenta achtergebleven te zijn. Helemaal loslaten kon haar ik blijkbaar niet zelf. Het stukje is in het ziekenhuis verwijderd wat letterlijk voelde alsof de laatste verbinding met haar doorgeknipt werd.
Ik zou dat jaar 42 worden en de kans dat dit onze laatste zwangerschap zou zijn, was heel groot en maakte het verdriet nog groter.
Toch groeide er vertrouwen in mij. Ik voelde een enorme connectie met Fay en zij gaf mij het vertrouwen dat er nog een kindje bij ons zou komen, dat we nog niet compleet waren.
Ongelooflijk was ik een maand nadat het stukje placenta verwijderd was, opnieuw zwanger. We waren heel blij, maar ook nog volop in de rouw. Ik had het gevoel dat ik deze emoties samen bijna niet kon handelen. Was ik hier al wel weer klaar voor?
Deze zwangerschap verloren we in een vroeg stadium. Het bleek te gaan om een missed abortion zoals dat heet: het vruchtje was gestopt met groeien, zonder dat ik bloed verloor. Met medicatie is geprobeerd deze zwangerschap af te stoten, wat maar voor een gedeelte lukte.
Een dag voor de uitgerekende datum van Fay als zij voldragen zou zijn, verloor ik het laatste deel van deze zwangerschap.
Wonderwel was ik een cyclus daarna opnieuw zwanger (we hielden ons naïef eigenlijk niet bezig met anticonceptie, we hadden toch een vruchtbaarheidsprobleem ;), dit x voelde ik heel sterk dat mijn lijf en ik er niet klaar voor waren.
Deze zwangerschap verloren we ook in een vroeg stadium waarbij het verlies wel zelf op gang kwam, maar ook weer weken duurde voor het geheel volledig losliet.
Nu had ik een pas op de plaats nodig: herstellen fysiek en zeker emotioneel, dat had nu prioriteit.
Ik ben een aantal healing sessies ondergaan, ik heb uit laten lezen of er fysiek iets niet in orde zou zijn, ik ben een vrouwencirkel fascilitator opleiding gaan doen, een soul reading cursus en ayurveda kwam op mijn pad.
Ik heb 4 maanden gewerkt aan mijn herstel en voelde dat mijn lijf weer mijn lijf werd.
Na 4 maanden voelde ik dat er klaar voor was en heb ik het zieltje dat ik heel dichtbij voelde heel bewust uitgenodigd. De eerste poging was ik weer zwanger...
Heel snel zei mijn man (een nuchtere tukker) dit keer zit het helemaal goed en het is weer een meisje.
Ik voelde heel veel vertrouwen, ook ik voelde diep van binnen dat het goed zat en dat het een meisje was. Rondom de onderzoeken ging mijn hoofd nog steeds met me aan de haal en was ik hartstikke gespannen, al merkte ik ook dat ik het vreemd zou vinden als het niet goed zou zijn.
Elke dag groeide er meer vertrouwen en 10 juli 2024 is onze prachtige dochter Filou Fay geboren. Een prachtig, wijs, ontspannen, meisje dat heel graag lacht. Wat een wonder en wat een kado.
Tegelijkertijd voelde ik nu de omvang van het verlies van Fay pas echt goed. Want bij elke lachje dat we zagen, elke huiltje dat we leerden kennen, wisten we dat er een meisje bij ons gezin hoort waarvan we dat allemaal niet gaan leren kennen.
Het maakt me wel extra dankbaar dat Filou ons uitgekozen heeft en het voelt heel fijn dat er een klein sterrenmeisje is dat altijd over ons zal waken.
Wij zijn nu een gezin van 5, we zijn compleet...
(geschreven tijdens babylossawarenessweek 2024)
Комментарии